-
1 sopor
sopor, ōris, m. (zu sopio, somnus), der feste, tiefe Schlaf, I) eig.: 1) im allg.: sopor et quies, Plaut.: sopor manus calvitur, Plaut.: iunci semine somnum allici, sed modum servandum, ne sopor fiat, Plin.: sopor alqm opprimit, Liv.: gravi sopore acquiescere, Curt.: velut ex alto sopore excitati, Curt.: bei Dichtern = Schlaf übh., Verg. u. Ov. – personif. Sopor, der Gott des Schlafes, Verg. Aen. 6, 278. – 2) prägn., der Todesschlaf, Tod, perpetuus sopor, Hor.: sopori dare, töten, Plaut. – II) meton.: 1) die Betäubung, semisomno (schlafähnliche) sopore, Cael. b. Quint. 4, 2, 124: animi corporisque sopore discusso, Curt. 8, 6 (23), 26. – 2) die Schläfrigkeit, Trägheit, Lässigkeit, Tac. u. Mart. – 3) der Traum, Claud. rapt. Pros. 3. praef. 9 u. 25. – 4) der Schlaftrunk, soporem miscere, Sen.: patri soporem dare, Nep.: soporem sumere, Nep. u. Sen.: e nigro papavere sopor gignitur, Plin. – 5) der Schlaf als Seitenteile des Hauptes, Stat. silv. 2, 3, 29.
-
2 sopor
sopor, ōris, m. (zu sopio, somnus), der feste, tiefe Schlaf, I) eig.: 1) im allg.: sopor et quies, Plaut.: sopor manus calvitur, Plaut.: iunci semine somnum allici, sed modum servandum, ne sopor fiat, Plin.: sopor alqm opprimit, Liv.: gravi sopore acquiescere, Curt.: velut ex alto sopore excitati, Curt.: bei Dichtern = Schlaf übh., Verg. u. Ov. – personif. Sopor, der Gott des Schlafes, Verg. Aen. 6, 278. – 2) prägn., der Todesschlaf, Tod, perpetuus sopor, Hor.: sopori dare, töten, Plaut. – II) meton.: 1) die Betäubung, semisomno (schlafähnliche) sopore, Cael. b. Quint. 4, 2, 124: animi corporisque sopore discusso, Curt. 8, 6 (23), 26. – 2) die Schläfrigkeit, Trägheit, Lässigkeit, Tac. u. Mart. – 3) der Traum, Claud. rapt. Pros. 3. praef. 9 u. 25. – 4) der Schlaftrunk, soporem miscere, Sen.: patri soporem dare, Nep.: soporem sumere, Nep. u. Sen.: e nigro papavere sopor gignitur, Plin. – 5) der Schlaf als Seitenteile des Hauptes, Stat. silv. 2, 3, 29.
См. также в других словарях:
ANNULI — originis incertae; fabulae illorum vetustatem a rupe Caucatea repetunt et Promethei vincula eo detorquent. Troianis certe temporibus usum Annuli fuisse ignoratum, Plinius affirmat, hâc ratione ductus, quod Homerus eorum nullam fecerit mentionem,… … Hofmann J. Lexicon universale
LOTIO Manuum — apud Hebraeos, anxie ac superstitiose iam inde ab antiquis temporibus, uti diximus, observata est. Hinc Pharisaei et quidam ex Scribis, quum vidislent quosdam ex discipulis Iesu, Marci c. 7. v. 2. pollutis manibus, i. e. illotis edere panem,… … Hofmann J. Lexicon universale